Camera Optica onderzoekt de interactie tussen mens en omgeving door middel van licht, contrast en natuurkundige principes. Deze performatieve installatie, uitgevoerd in een voormalig natuurkundelokaal, maakte de medetoeschouwers, voorbijdrijvende wolken en de natte rode vloer tot tegenspelers die de ruimte continu transformeerden. Een valse wand verdeelde het lokaal in twee tegengestelde werelden: licht en donker, geluiden en stilte, observatie en ontdekking. Bezoekers werden subtiel uitgedaagd om aandachtiger te kijken, niet alleen naar de ruimte, maar ook naar elkaar. Na verloop van tijd opende een geheime deur naar een tweede ruimte: een levensgrote camera obscura. Het geleidelijk openen van het diafragma veranderde de scherpte van de geprojecteerde beelden, terwijl de witte laboratoriumjassen het publiek onderdeel maakten van de projectie. Camera Optica bood een fysieke vertaling van mijn onderzoeksrapport ‘de omgeving als co-performer’ en liet bezoekers anders kijken naar hun eigen werkelijkheid.
